โลโภ โทโส จ โมโห จ ปุริสํ ปาปเจตสํ หึสนฺติ อตฺตสมฺภูตา ตจสารํว สมฺผลํ.

โลภะ โทสะ โมหะ เกิดจากตัวเอง ย่อมเบียดเบียนผู้มีใจชั่ว ดุจขุยไผ่ฆ่าต้นไผ่ฉะนั้น

สุขํ สุขตฺโถ ลภเต ตทาจรํ.

อยากได้สุข เมื่อปฏิบัติถูกทาง ก็ย่อมได้สุข

สพฺเพสํ สหิโต โหติ สทฺธมฺเม สุปติฏฺฐิโต.

ผู้ตั้งมั่นอยู่ในสัทธรรม เป็นผู้เกื้อกูลแก่คนทั้งปวง

สพฺพรตึ ธมฺมรติ ชินาติ

ความยินดีในธรรมะ ย่อมชนะความยินดีทั้งปวง

ชิฆจฺฉา ปรมา โรคา สงฺขารา ปรมา ทุกฺขา เอตํ ญตฺวา ยถาภูตํ นิพฺพานํ ปรมํ สุขํ.

ความหิวเป็นโรคอย่างยิ่ง สังขารเป็นทุกข์อย่างยิ่ง รู้ข้อนั้นตามเป็นจริงแล้ว ดับเสียได้ เป็นสุขอย่างยิ่ง

อานาปานสฺสติ ยสฺส ปริปุณฺณา สุภาวิตา กาโยปิ อนิญฺชิโต โหติ จิตฺตมฺปิ โหติ อนิญฺชิตํ.

สติกำหนดลมหายใจเข้าออก อันผู้ประเสริฐอบรมบริบูรณ์ดีแล้ว, ทั้งกายทั้งจิตของผู้นั้นก็ไม่หวั่นไหว

อวิชฺชานิวุตา โปสา.

คนทั้งหลาย อันถูกอวิชชาหุ้มห่อไว้

ทุกฺขเมว หิ สมฺโภติ ทุกฺขํ ติฏฺฐติ เวติ จ นาญฺญตฺร ทุกฺขา สมฺโภติ นาญฺญตฺร ทุกฺขา นิรุชฺฌติ.

ทุกข์เท่านั้นเกิดขึ้น ทุกข์ย่อมตั้งอยู่ และเสื่อมไป นอกจากทุกข์ไม่มีอะไรเกิด นอกจากทุกข์ไม่มีอะไรดับ

วิสุทฺธิ สพฺพกฺลเสหิ โหติ ทุกฺเขหิ นิพฺพุติ.

ความหมดจดจากกิเลสทั้งปวง เป็นทางดับทุกข์ทั้งหลาย

ไม่มีไฟใด เสมอราคะ  ไม่มีเคราะห์ใด เสมอโทสะ

ไม่มีข่ายดักสัตว์ใด เสมอโมหะ  ไม่มีแม่น้ำใด เสมอตัณหา

นตฺถิ ราคสโม อคฺคิ.

ไฟเสมอด้วยราคะ ไม่มี

ไม่พึงเพลิดเพลินของเก่า ไม่พึงทำความพอใจในของใหม่

เมื่อสิ่งนั้นเสื่อมไป ก็ไม่พึงเศร้าโศก ไม่พึงอาศัยตัณหา - พุทธภาษิต

โกธํ ทเมน อุจฺฉินฺเท

พึงตัดความโกรธด้วยความข่มใจ

มโนปุพฺพงฺคมา ธมฺมา.

ธรรมทั้งหลาย มีใจเป็นหัวหน้า

ธมฺโม สุจิณฺโณ สุขมาวหาติ.

ธรรมที่ประพฤติดีแล้ว นำสุขมาให้

ภิกษุยินดีในความไม่ประมาท หรือ เห็นภัยในความประมาท

ย่อมเผาสังโยชน์น้อยใหญ่ไป เหมือนไฟไหม้เชื้อน้อยใหญ่ไปฉะนั้น

สงฺขารา ปรมา ทุกฺขา.

สังขารทั้งหลายเป็นทุกข์อย่างยิ่ง

ยตฺถ นามญฺจ รูปญฺเจ รูปญฺเจ อเสสํ อุปรุชฺฌติ วิญฺญฺาณสฺส นิโรเธน เอตฺเถตํ อุปรุชฺฌติ.

นามและรูปย่อมดับไม่เหลือในที่ใด ปัญญา สติ และนามรูปนี้ย่อมดับในที่นั้น เพราะวิญญาณดับ

ธมฺเม ฐิตา เย น กโรนฺติ ปาปกํ.

ผู้ตั้งอยู่ในธรรม ย่อมไม่ทำบาป

นตฺถิ ตณฺหาสมา นที.

แม่น้ำเสมอด้วยตัณหา ไม่มี

อุจฺฉินฺนภวตณฺหสฺส สนฺตจิตฺตสฺส ภิกฺขีโน วิกฺขีโณ ชาติสํสาโร นตฺถิ ตสฺส ปุนพฺภโว.

ภิกษุผู้ถอนภวตัณหาได้แล้ว มีจิตสงบแล้ว สิ้นความเวียนเกิดแล้ว ย่อมไม่มีภพอีก

ท่านทั้งหลาย  จงยินดีในความไม่ประมาท    คอยรักษาจิตของตน

จงถอนตนขึ้นจากหล่ม    เหมือนช้างที่ตกหล่มถอนตนขึ้นฉะนั้น

กามทั้งหลายไม่เที่ยง ไม่ยั่งยืน มีทุกข์มาก มีพิษมาก

ดังก้อนเหล็กที่ร้อนจัด เป็นต้นเค้าแห่งความคับแค้น มีทุกข์เป็นผล